Filmfragmenten van bekende musici I

Welkom op de pagina Filmfragmenten en biografieën I. Op deze pagina een keur aan fragmenten van bekende en voor sommigen minder bekende musici en de werken die zij vertolken. Soms is daarbij een biografie van een musicus geplaatst, soms van een componist. De biografieën van Bach en Mozart zijn wat langer omdat vooral deze twee componisten heel belangrijk zijn geweest voor het verloop van de muziekgeschiedenis. Deze pagina is ook bedoeld om mensen te enthousiasmeren, hun nieuwsgierigheid te prikkelen en zodoende verder te zoeken naar bijvoorbeeld film- en geluidsfragmenten op  www.youtube.com waar men een schat aan muziek kan vinden. De begeleidende teksten zijn in bewerkte vorm afkomstig van Wikipedia.

Anne-Sophie Mutter werd in 1963 geboren in het Zuid-Duitse Rheinfelden vlak bij  de Zwitserse grens. Zij studeerde bij Erna Honigberger en aan het Conservatorium van Winterthur bij Aïda Stucki (beide studenten van Carl Flesch). Al op jonge leeftijd won zij prijzen op het Duitse concours voor jonge musici Jugend Musiziert. Haar doorbraak kwam met een optreden op het Salzburg Festival in 1977. Toen ze 15 was maakte ze haar eerste opname met Herbert von Karajan en het Berlijns Filharmonisch orkest: De Concerten in G en A van Mozart. Mutter won een aantal belangrijke prijzen, waaronder vier Grammy's en de Herbert von Karajan Musikpreis. 
Voor de opleiding van jonge violisten stichtte zij twee organisaties: Die Rudolf-Eberle-Stiftung, 1987 en de Freundeskreis van de Anne-Sophie Mutter-Stiftung in 1997. Ze is erelid van de Royal Academy of Music. De laureate van de Koningin Elisabethwedstrijd 2009, Ye-Eun Choi was een leerling van Anne-Sophie Mutter.

Mutter heeft twee Stradivarius-violen in haar bezit, de Emiliani en de Lord Dunn-Raven.

Vele werken zijn aan haar opgedragen, waaronder Henri Dutilleux's Sur le meme accord, Witold Lutoslawski's Partita, Krysztof Penderecki's Tweede vioolconcert en Wolfgang Rhim's Gesungene Zeit en André Previn's vioolconcert.

Klaus Hertel: Uit '15 kleine Stücke': 'Allegro', 'Ruhige Viertel' & 'Mäßig bewegt' Karin Zhou, Viool & Sophie Pfeiffer, piano, opgenomen 07.10.07 Musikschule Spandau.

Altviolist Brett Deubner en Gitarist Christopher Kenniff spelen het eerste deel uit de Sonate in a klein voor altviool en gitaar van Georg Philipp Telemann.

Christian Ferras werd geboren in 1933 in een muzikale familie - zijn vader was violist en een leerling van Marcel Chailley, een bewonderaar en vriend van Saint-Saëns. Hoewel het talent van Christian goed uit de verf kwam, zette zijn vader hem enorm onder druk om nog beter te presteren. Dit was waarschijnlijk mede de oorzaak van de geestelijke labiliteit die in 1982 leidde tot Ferras' zelfmoord. 
Op achtjarige leeftijd ging Ferras naar het conservatorium van Parijs en in 1943 behaalde hij de eerste prijs. 
Hij maakte opnamen voor EMI en Decca; de violist Zino Francescatti, zijn collega en vriend, merkte op dat de opnamen die met Pierre Barbizet in 1968 in de loop van vijf dagen werden gemaakt de 'muzikale perfectie' benaderden. Ferras behoorde samen met Oistrakh, Stern, Menuhin en Francescatti tot de top vijf van violisten van zijn tijd. Het was Menuhin die Ferras uitkoos als 'de ideale partner' voor de EMI-opname van Bachs dubbelconcert voor twee violen uit 1959. 

Philippe Hirsschorn werd geboren in Riga, Letland, in de toenmalige Soviet Unie en studeerde daar aan het conservatorium bij Prof. Waldemar Sturestep bij wie ook Gidon Kremer lessen volgde. Na zijn studietijd te Riga vervolgde hij zijn opleiding in het toenmalige Leningrad aan het conservatorium in de klas van Mikhaïl Waiman. internationaal bekend werd Hirschhorn toen hij in 1967 de Koningin Elisabethwedstrijd voor viool won. Tijdens de halve finale speelde hij de 'Serenade Concertante' uit 1962 van de Belgische componist Paul Baudouin Michel (geboren 1930). Tijdens de finale voerde hij op spectaluaire wijze het eerste vioolconcert van Paganini. Deze uitvoering wordt door velen gezien als de mooiste van dit concert. Hirschhorn was een uitmuntende violist met een weergaloze techniek en bezat een diepdoorvoelde muzikaliteit. Toch kreeg hij vreemd genoeg nooit wereldwijde aandacht. De paar opnames die hij maakte representeren zijn technische en vooral zijn muzikale kunnen. Hirschhorn had vele leerlingen en doceerde een tijdlang aan de Conservatoria van Brussel en Utrecht. Vanaf 1973 woonde hij in Brussel waar hij overleed op 50-jarige leeftijd.Hij werd begraven op de  begraafplaats Uccle te Brussel. Hoewel deze begraafplaats officieel gesloten was sinds 1945 mocht hij hier toch worden begraven op speciaal verzoek van Koningin Fabiola.

Lord Yehudi Menuhin, baron of Stoke D'Abernon (New York, 22 april 1916 – Berlijn, 12 maart 1999) was een Amerikaans (later Britse) violist en dirigent. Yehudi Menuhin was een leerling van Louis Persinger, Georges Enesco en Adolf Busch. Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde hij voor geallieerde soldaten. Na de bevrijding van het concentratiekamp Bergen-Belsen in april 1945 trad hij samen met componist Benjamin Britten op voor de bevrijde gevangenen. In 1947 ging hij samen met dirigent Wilhelm Furtwängler terug naar Duitsland als een daad van verzoening: Hij was de eerste joodse muzikant die na de holocaust naar Duitsland ging voor optredens. Na een succesvolle periode waarin hij geroemd werd om zijn romantische en weelderige stijl, kreeg hij lichamelijke en artistieke problemen als gevolg van zijn drukke werkzaamheden tijdens de Tweede Wereldoorlog en te weinig focus in zijn vroege opleiding. Oefeningen en studie in combinatie met yoga en meditatie hielpen hem om over de meeste problemen heen te komen. In 1952 raakte hij bevriend met de yoga-instructeur B.K.S. Iyengar. Menuhin zorgde ervoor dat Iyengar les in yoga kon geven in onder meer Londen, Zwitserland en Parijs. Voor veel westerlingen was dit de eerste kennismaking met yoga.

In 1962 richtte hij de Yehudi Menuhin School op in Surrey. Ook verzorgde hij rond die tijd het muziekprogramma op de Nueva School in Hillsborough, Californië. Bekende leerlingen van hem zijn Nigel Kennedy en de Hongaarse violist Csaba Erdélyi.

Menuhin trad tot op hoge leeftijd op en werd vooral bekend door zijn diepzinnige en toch eenvoudige interpretaties. In de jaren '80 maakte hij samen met Stéphane Grappelli jazz-opnames. Ook maakte hij opnames van Oosterse muziek met de sitar-speler Ravi Shankar. Yoga bleef Menuhin tot op hoge leeftijd beoefenen (zie de foto op deze website in het foto-album genaamd Koningin Elisabeth wedstrijd). Op 77-jarige leeftijd dirigeerde hij zelfs Beethovens Vijfde Symfonie op een behoorlijk eigenzinnige wijze. Rustig ging Menuhin op zijn hoofd staan met de handen op de grond en de benen in de lucht. Door met de benen te zwaaien dirigeerde hij het orkest dat schaterlachend nog een fatsoenlijke uitvoering probeerde neer te zetten.

In 1985 werd hij Brits staatsburger en werd zijn erebenoeming uit de jaren '60 tot ridder opgewaardeerd tot een volwaardige. In 1993 kreeg hij de niet-erfbare titel baron. Menuhin stierf in Berlijn na een kort ziekbed als gevolg van complicaties van een bronchitis. Hij werd begraven in Londen.

Hieronder volgen enkele citaten van de website www.menuhin.org

Yehudi Menuhin was a rich enigma: a gentle spirit tied to an implacable will: a perfectionist who loved amateurs and young beginners; an ascetic who relished down-to-earth pleasures.

A visionary who got things done.

A man who could not forget, perhaps never quite came to terms with, the extraordinarily gifted child he had been and, in some ways, remained.

An artist who believed the music he played to be, quite literally, a form of human healing, out of which we might make peace with ourselves.

Menuhin didn't just play the violin. Rather he seemed to regard music as a kind of prayer made audible, and mellifluous. Nothing in the world was so natural, or so pleasurable. Nothing was more indispensable.

His own abilities were deeply paradoxical: there was his immense faith in his musical gift; but he had a most beguiling sense of his own uncertainties and flaws.

He was against the notion that says you cannot make music unless you make it perfectly. He took the view that it is music that perfects the artist. Not the other way around. Music for Menuhin was not about success, it was a life-support system.

Hahn studeerde vanaf haar 10e aan het Curtis Institute of Music in Philadelphia. Haar voornaamste leraar aan dat instituut was Jascha Brodsky, de laatste leerling van Eugène Ysaÿe en violist bij het Curtis String Quartet. Later studeerde ze bij Jaime Laredo.

In 2003 won Hahn een Grammy-award voor haar uitvoering van de vioolconcerten van Brahms en Stravinsky met de Academy of St. Martin in the Fields onder leiding van Sir Neville Marriner.

Hahn bespeelt een instrument uit 1864 van de Parijse vioolbouwer Jean-Baptiste Vuillaume.

Ze staat onder contract bij het Duitse label Deutsche Grammophon en heeft een vaste rubriek in het Nederlandse tijdschrift Encore! Magazine.

Nathan Mironovich Milstein (Odessa, 13 januari 1904 – Londen, 21 december 1992) was een Joodse violist, die vaak wordt gezien als een van de beste violisten van de 20e eeuw. Hij was vooral bekend door zijn interpretaties van Bach's vioolstukken, en vanwege zijn lange carrière.

Milstein werd geboren in Odessa, de aan de Zwarte Zee gelegen stad die destijds deel uitmaakte van het Keizerrijk Rusland en tegenwoordig van Oekraïne. Hij was het vierde van een in totaal zeven kinderen tellend Joods gezin uit de middenklasse. Zijn familie bevatte geen musici. Toen zijn ouders een optreden van de 11-jarige Jascha Heifetz zagen, besloten ze van Milstein een violist te maken.

Milstein begon zijn vioolstudies toen hij zeven jaar oud was. Hij kreeg eerst les van Piotr Stolyarsky die ook de leraar was van David Oistrach. Later kreeg Milstein onder andere les van de bekende violisten Leopold Auer in St. Petersburg en Eugène Ysaÿe in België. Tegen filmregisseur Christopher Nupen, regisseur van de documentaire Nathan Milstein – A Portrait, beweerde Milstein dat hij vrijwel niets leerde van Ysaÿe, maar zijn gezelschap zeer op prijs stelde. Milstein was wellicht de laatste grote Russische violist die persoonlijk contact had met Auer. In zijn memoires heeft Auer het niet over Milstein, maar enkel over "twee jongens uit Odessa." 

In 1921 leerde Milstein de pianist Vladimir Horowitz en diens zus Regina kennen en trad samen met hen op in Kiev, de hoofdstad van Oekraïne. Ze nodigden hem uit om met hen verder op tournee te gaan door de Sovjet-Unie. In 1925 gingen Milstein en Horowitz samen op tournee door West-Europa.

Milstein maakte in 1929 zijn debuut in Amerika met Leopold Stokowski en het Philadelphia Orchestra. Hij vestigde zich uiteindelijk in New York en werd genationaliseerd tot Amerikaans staatsburger. Hij trad nog regelmatig op in Europa; met name in Londen en Parijs.

Milstein schreef veel muziekstukken, waaronder zijn eigen cadens voor veel concerten. Een van zijn bekendste werken is Paganiniana, gebaseerd op de composities van de uit  Genua afkomstige violist Niccolo Paganini.

In 1975 kreeg Milstein een Grammy Award voor zijn versie van Bach's sonates en partita’s. In 1968 werd hij onderscheiden met het lidmaatschap van het Légion d'honneur.

Tot ver in de jaren 80 bleef Milstein optreden. Zijn laatste optreden was in Stockholm in juli 1986. Kort na dit optreden brak hij zijn hand bij een ongeluk en moest zijn carrière stoppen.

Tijdens de late jaren 80 publiceerde Milstein zijn memoires, From Russia to the West. Hij uitte hierin onder andere zijn anti-communistische ideeën.

Milstein trouwde in zijn leven twee keer. Met zijn tweede vrouw, Therese, bleef hij getrouwd tot aan zijn dood in 1992. Hij stierf kort voor zijn 89e verjaardag.

David Fjodorovitsj Oistrach werd geboren te Odessa, 30 september 1908, en stierf te Amsterdam, 24 oktober 1974.

De vader van David Oistrach was een amateurmusicus en zijn moeder een solist in het operahuis. Toen David vijf jaar was kreeg hij een 1/8 viool en ging hij viool en later ook altviool studeren bij Pjotr Stoljarski aan de plaatselijke muziekschool. Een andere leerling van Stolyarsky was Nathan Milstein met wie Oistrach zijn eerste concertoptreden deelde in 1914 toen Milstein zijn diploma behaalde aan het conservatorium. Over deze tijd zei Oistrach later: "Stoljarski liet zijn leerlingen ontwikkelen tot hun individuele bekwaamheid en behoefte." Oistrach werd toegelaten tot de masterclass van Stoljarski toen hij 15 jaar was.

Oistrach die zijn debuut in Odessa had gemaakt op zesjarige leeftijd ging naar het Conservatorium van Odessa in 1923, waar hij afstudeerde in 1926. Nadat hij altviool gespeeld had in het orkest van het conservatorium werd hij al snel concertmeester. De volgende stap in zijn carrière waren zijn publieke optredens en op zestienjarige leeftijd begon David Oistrach concerten te geven.

Vanaf ca. 1920 begon Oistrach te toeren door de Sovjet Unie en speelde al snel in volgeboekte concertzalen. Zijn eerste optreden in het toenmalige Leningrad in 1928 was een volgende stap in zijn carrière. Hier vertolkte hij het vioolconcert van Tsjaikovsky met het Philharmonisch Orkest en de dirigent Nikolai Malko.

In datzelfde jaar besloot Oistrach naar Moskou te verhuizen, waar hij zijn eerste recital gaf en zijn toekomstige vrouw Tamara Rotareva ontmoette, een pianiste met wie hij in 1930 trouwde. Zij kregen een zoon, Igor Oistrach die in zijn vaders voetstappen zou treden en die later samen met zijn vader zou optreden in werken zoals het Dubbelconcert van Bach en Mozart's Sinfonia Concertante.

David Oistrach's spel werd vooral gekenmerkt door technische perfectie, hetgeen hij echter nooit als een doel op zich beschouwde.

In 1934 begon Oistrakh te doceren aan het conservatorium van Moskou, waar hij in 1939 hoogleraar werd.

Oistrach won verscheidene nationale en internationale wedstrijden: In 1930 eerste prijs op de Oekraïense vioolwedstrijd, in 1935 eerste prijs in de vioolwedstrijd van de Sovjet Unie, ook in 1935 de tweede prijs in de Wieniawski wedstrijd in Warschau, 1937 eerste prijs op de internationale Eugene Ysaÿe wedstrijd in Brussel.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij actief in de Sovjet Unie; hij speelde premières van nieuwe concerten van Nikolai Miaskovsky en Khachaturian als ook  sonates van zijn vriend Prokofiev. In 1942 werd hem de Stalin Prijs toegekend.
In de laatste jaren van de oorlog raakte hij bevriend met Shostakovitsj. Deze vriendschap zou leiden tot de twee vioolconcerten en de sonate, die allemaal door Oistrach in première gebracht werden en die tot vandaag de dag sterk met Oistrach geassocieerd worden. Vanaf dit moment was Oistrach's carrière gevestigd, behalve dat de Sovjet Unie hem niet wilde laten gaan. Hij bleef les geven aan het conservatorium van Moskou maar toen de nazi's de Sovjet Unie binnenvielen ging hij naar het front, waar hij optrad voor soldaten en fabrieksarbeiders onder intens moeilijke omstandigheden.

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog kreeg Oistrach regelmatig toestemming om op tournee te gaan naar westerse landen. Toen Yehudi Menuhin in 1945 in Moskou optrad, ontmoette hij Oistrach voor het eerst en dit leidde tot een blijvende vriendschap ondanks de grenzen. In 1949 gaf David Oistrakh zijn eerste concert in het Westen, in Helsinki. In 1951 trad hij op op het Festival 'Maggio Musicale' in Florence. In 1952 trad hij op in Oost Berlijn tijdens de 125ste verjaardag van Beethoven, in 1953 in Parijs, 1954, in West-Duitsland, in 1954 had hij zijn eerste optreden in Londen, wat een sensationeel succes werd en in 1955 kreeg hij toestemming voor een tournee door de Verenigde Staten.

In 1959 begon hij een tweede carrière als dirigent te vestigen en in 1960 kreeg hij de Lenin Prijs. In 1962 maakte hij debuut als dirigent in Moskou en tegen 1967 was hij een samenwerking aangegaan met de gevierde Sovjet pianist Sviatoslav Richter.

De jaren tot 1974, vanaf het moment dat de Sovjet autoriteiten Oistrach (en andere solisten) toestemming hadden gegeven om naar westerse landen te reizen, was zijn jaarlijkse tijdschema meer dan gevuld met concerttournees naar de westerse landen en ongeveer 100 concerten in Rusland, daarbij ook docerend en dirigerend.
Hiernaast maakte hij talrijke opnamen van een zeer uitgebreid repertoire.

Igor Oistrach zei eens in een interview dat zijn vader David van mening was dat het belangrijk is voor een musicus om elke dag een nieuw muziekstuk te bekijken omdat  anders de dag niet compleet is.

In 1964 werd Oistrach getroffen door een hartaanval waarvan hij herstelde. In 1974 was Oistrach in de maand oktober in Amsterdam om een Brahms-cyclus te dirigeren in het Concertgebouw met het toenmalige Amsterdams Filharmonisch Orkest. De cyclus bestond uit zeven concerten, waarvan bij drie concerten Oistrach optrad als violist en dirigent en bij de overige vier alleen als dirigent. Helaas stierf Oistrach in de vroege ochtend van de 24ste oktober 1974 in zijn hotel in Amsterdam aan een tweede hartaanval. 

Itzhak Perlman (Jaffa, 31 augustus 1945) is een Israëlische violist en geldt als één van de beroemde en grote violisten van de tweede helft van de 20e eeuw.
Op vierjarige leeftijd kreeg Perlman polio waardoor hij verlamd raakte en hij genoodzaakt werd met krukken te lopen. Perlman besloot viool te gaan studeren nadat hij op de radio een muziekstuk voor viool gehoord had. Hij begon zijn studie aan de Academie voor Muziek te Tel Aviv en vervolgde zijn opleiding aan de Juilliard School in New York bij Ivan Galamian en Dorothy Delay. In 1963 maakte hij zijn debuut in de Carnegie Hall.
In 1987 ging hij als solist op tournee met het Israel Philharmonic Orchestra om dat jaar gezamenlijk concerten op te voeren in Warschau en Boedapest. Dit waren de eerste concerten die dit orkest gaf in Oostblok-landen. In 1990 speelde hij met ditzelfde orkest als solist een concerttournee in China en India.
Naast zijn optredens, gaf Perlman wereldwijd privélessen en masterclasses viool- en kamermuziek. Momenteel is hij hoogleraar in vioolstudies aan de Juilliard School. Deze titel werd voorheen gedragen door zijn lerares Dorothy Delay.
Perlman maakte een groot aantal cd’s en verscheen vanaf de jaren '70 in televisieshows als The Tonight Show en Sesame Street. Ook speelde hij geregeld bij gelegenheden in het Witte Huis. 

Naast klassieke muziek heeft Perlman ook jazz en klezmer gespeeld. Onlangs heeft hij de plaats van gastdirigent bij het Detroit Symphony Orchestra ingenomen. In 2005 ging hij samenwerken met de cellist Yo-Yo Ma en produceerde samen met hem de soundtrack voor de film Memoirs of a Geisha. Perlman speelde in de soundtrack van een aantal andere films, waaronder Schindler's List die een Academy Award voor de beste soundtrack won.
Tijdens zijn solocarière speelde Perlman met verschillende andere bekende musici: onder anderen Yo-Yo Ma, Jessye Norman en Yuri Termirkanov (ter gelegenheid van de 150e verjaardag van Tsjaikovski).
Perlman heeft verschillende onderscheidingen gekregen, waaronder in 2003 de Kennedy Center Honors en de Grammy Lifetime Achievement Award in 2008.

Pinchas Zukerman (Tel Aviv, 16 juli 1948) is een beroemd Israëlisch violist, altviolist en dirigent. Hij werd in april 1998 benoemd als Music Director van Canada's National Arts Centre Orchestra (“NACO”). Zuckerman begon zijn vioolstudie bij Ilona Feher in Holon, een voorstad van Tel Aviv. Later vertrok hij naar de Verenigde Staten waar hij studeerde aan de Juilliard School of Music bij Ivan Galamian. Hij debuteerde in 1963 in Carnegie Hall, New York na het winnen van de prestigieuze Leventritt award. Van 1980 tot 1987 was hij directeur van het Saint Paul Chamber Orchestra in Minnesota.

Gedurende het seizoen 2005-2006 trad Zukerman veelvuldig op buiten het NACO om, en buiten Ottawa en Canada. Hij ging op tournee met Itzhak Perlman naar Washington, New York, Boston, Philadelphia, Atlanta, Miami en Chicago. Hij is behalve violist ook dirigent en dirigeerde de orkesten van Indianapolis, Chicago, Pittsburgh, Dallas, Singapore, en de Nationale Symfonie Orkesten van Israël, Seoel, het Nagoya Philharmonic Orchestra, en de Staatskapelle Berlijn. Hij ging op tournee door België en Duitsland met het Belgische Nationale Orkest, en gaf een recital tournee met pianist Marc Neikrug en gaf concerten in Londen, Parijs, Moskou, Milaan, München en Birmingham. Op 20 oktober 2006 traden Pinchas Zukerman en Amanda Forsyth op met het Classic FM Orchestra in Sofia, Bulgarije , onder leiding van Maxim Eshkenazy.

Met de Zukerman Chamber Players heeft Zukerman meer dan 40 concerten over de hele wereld gegeven en sinds de oprichting van het ensemble in 2003 heeft hij er twee CD’s mee opgenomen.

Zukerman is lid van de faculteit aan de Manhattan School of Music en is het hoofd en de oprichter van het "Zukerman Performance Program" op die school.

Zukerman heeft meer dan 100 werken opgenomen, is 21 maal genomineerd voor een Grammy Award en won er twee.

Hij speelt op de "Dushkin" Guarnerius del Gesù uit 1742.

Prijzen en onderscheidingen

Grammy Award for Best Chamber Music Performance:

• Itzhak Perlman & Pinchas Zukerman voor Music for Two Violins (Moszkowski: Suite voor twee violen/Shostakovich: Duets/Prokofjev: Sonate voor twee violen) (Grammy Award in 1981|1981)

King Solomon Award

National Medal of Arts

• 1983 uitgereikt door President Ronald Reagan

Isaac Stern Award for Artistic Excellence

Pinchas Zukerman is goed bevriend met Daniel Barenboim en Itzhak Perlman en is getrouwd met de eerste celliste van het National Arts Center Orchestra, Amanda Forsyth. Hij woont in het exclusieve Rockcliffe Park gebied in Ottawa.

Anne-Sophie Mutter werd in 1963 geboren in het Zuid-Duitse Rheinfelden vlak bij  de Zwitserse grens. Zij studeerde bij Erna Honigberger en aan het Conservatorium van Winterthur bij Aïda Stucki (beide studenten van Carl Flesch). Al op jonge leeftijd won zij prijzen op het Duitse concours voor jonge musici 'Jugend Musiziert'. Haar doorbraak kwam met een optreden op het Salzburg Festival in 1977. Toen ze 15 was maakte ze haar eerste opname met Herbert von Karajan en het Berlijns Filharmonisch orkest: De Concerten in G en A van Mozart. Mutter won een aantal belangrijke prijzen, waaronder vier Grammy's en de Herbert von Karajan Musikpreis.
Voor de opleiding van jonge violisten stichtte zij twee organisaties: Die Rudolf-Eberle-Stiftung, 1987 en de Freundeskreis van de Anne-Sophie Mutter-Stiftung in 1997. Ze is erelid van de Royal Academy of Music. De laureate van de Koningin Elisabethwedstrijd 2009, Ye-Eun Choi was een leerling van de violiste.

Mutter heeft twee Stradivarius-violen in haar bezit, de Emiliani en de Lord Dunn-Raven.

Vele werken zijn aan haar opgedragen, waaronder Henri Dutilleux's Sur le meme accord, Witold Lutoslawski's Partita, Krysztof Penderecki's Tweede vioolconcert en Wolfgang Rhim's Gesungene Zeit en André Previn's vioolconcert.